Οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα αποτελούν σύμβολα των Χριστουγέννων και δε λείπουν ποτέ από κανένα Χριστουγεννιάτικο τραπέζι.
Πώς όμως ξεκινήσαμε να τρώμε κουραμπιέδες τα Χριστούγεννα;
Οι κουραμπιέδες κατ’ αρχάς, φτιάχνονται από φρέσκο βούτυρο και σε αυτό -σχεδόν αποκλειστικά- βασίζεται η επιτυχία ή ευθύνεται η αποτυχία τους. Ονοματολογικά, αλλά και γαστρονομικά, ο κουραμπιές κατάγεται από τη γειτονική Τουρκία και το αντίστοιχο Kurabiye, που σημαίνει παρασκεύασμα από αλεύρι, βούτυρο και ζάχαρη άχνη, που είναι και τα κύρια συστατικά του.
Η τουρκική ονομασία Kurabiye, μεταφράζεται ως «ξηρό μπισκότο» το οποίο διανθίστηκε στη συνέχεια με αμύγδαλα, καρύδια και μπόλικη ζάχαρη άχνη, ώστε να καταλήξουμε σήμερα στον γνωστό σε όλους μας χριστουγεννιάτικο κουραμπιέ.
Λέγεται ότι ο κουραμπιές έφτασε στην Ελλάδα μαζί με τις αποσκευές των προσφύγων από τη Μικρά Ασία και πιο συγκεκριμένα από τη Σμύρνη.
Παρόλα αυτά το έθιμο του κουραμπιέ, πασπαλισμένου με ζάχαρη άχνη έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές σε πολλές περιοχές της Ελλάδας και όχι απαραίτητα μόνο κατά τη διάρκεια των γιορτών των Χριστουγέννων.
Τα περισσότερα χωριά της Αιτωλοακαρνανίας συνηθίζουν να ετοιμάζουν κουραμπιέδες σε κάθε «χαρά» στο σπίτι, όπως γάμο ή βάφτιση με το λευκό των γλυκισμάτων να συμβολίζει τη γιορτή και την ευχή για ευδαιμονία.
